De reis van huis naar de stad kwam ten einde nadat ik voorbij het hoekje van de straat fietste en mijn fiets wilde neerzetten in het fietsenrek. Zoals altijd op dezelfde plek, rechts achterin naast een oude fiets die er al maanden stond en al helemaal verroest was. De oude verroeste fiets had ik al zo vaak gezien dat het mij een comfortabel gevoel gaf, het is te vergelijken met een vriend van de basisschool waarmee je na al die jaren elkaar niet gezien te hebben nog steeds een goed praatje kan maken met hem. Ik stapte van mijn fiets af en liep naar het vertrouwde plekje. Ik zette mijn fiets in het fietsenrek. Het begon al donker en fris te worden en ik pakte daarom eerst mijn jas uit de fietstas en trok het aan voordat ik de fiets op slot ging zetten. De haren achter mijn nek begonnen ineens rechtovereind te staan, net zoals wanneer een prooi door heeft dat het bekeken wordt door een roofdier. Ik draaide me snel om, maar er was niemand. Ik schudde het nare gevoel van mij af en pakte mijn fietsslot uit mijn fietstas. Eerst haalde ik het slot door mijn achterband, daarna door het fietsframe en om het fietsenrek klikte ik het slot op slot. Ik pakte mijn tas uit de fietsmand. Het was pas op dit moment dat ik door had dat mijn hart zo snel aan het bonsen was en dat ik kort ademig was. Net alsof ik ademnood had, net alsof ik aan het verdrinken was, net alsof ik in de ruimte was maar dan zonder ruimtepak. Mijn hart stond stil wanneer er een ijskoude hand op mijn schouder was met een sterke grip, en daarna? Daarna werd alles zwart.