กาลครั้งหนึ่ง มีหมู่บ้านเล็กตั้งอยู่ริมป่าใหญ่ ผู้คนในหมู่บ้านใช้ชีวิตเรียบง่าย ทำไร่ทำนาและช่วยเหลือกันอย่างอบอุ่น บ้านแต่ละหลังสร้างจากไม้และมุงหลังคาด้วยหญ้าแห้ง บรรยากาศสงบเย็นเหมือนอยู่ท่ามกลางอ้อมกอดของธรรมชาติ ในหมู่บ้านนั้นมีเด็กหญิงชื่อดอกฝน เธอเป็นเด็กที่ร่าเริง ชอบวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าและเก็บดอกไม้สีสดมาร้อยเป็นพวงมาลัย ทุกคนในหมู่บ้านรักดอกฝนเพราะเธอชอบช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเป็นการหาบน้ำ เก็บผัก หรือช่วยดูแลน้องเล็ก เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ วันหนึ่งดอกฝนเดินเข้าไปในป่าเพื่อเก็บผลไม้ เธอเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงร้องเบาๆ เมื่อเข้าไปดูจึงพบลูกกวางตัวเล็กที่ติดอยู่ในพงหนาม ขนของมันเปื้อนฝุ่นและตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดอกฝนรีบก้าวเข้าไปช่วยทีละน้อย เธอใช้มือดึงกิ่งหนามออกอย่างระมัดระวัง จนลูกกวางเป็นอิสระ ลูกกวางตัวนั้นไม่ยอมวิ่งหนีไป แต่กลับเดินตามดอกฝนอย่างซื่อสัตย์ เธอจึงพามันกลับมาที่หมู่บ้านและตั้งใจจะดูแลจนกว่ามันจะแข็งแรง ชาวบ้านต่างชื่นชมในความเมตตาของเธอ และหลายคนก็มาช่วยให้อาหารลูกกวาง เวลาผ่านไป ลูกกวางเริ่มโต แข็งแรง และวิ่งเล่นได้เหมือนกวางในป่า วันหนึ่งฝูงกวางป่ามาปรากฏใกล้หมู่บ้าน ลูกกวางตัวนั้นวิ่งเข้าไปหาฝูงกวาง มันหันกลับมามองดอกฝนราวกับจะบอกลา แล้วจึงวิ่งตามฝูงหายเข้าไปในป่า ดอกฝนยืนมองด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกทั้งดีใจและเศร้าไปพร้อมกัน แต่เธอก็เข้าใจว่าลูกกวางควรกลับไปอยู่ในธรรมชาติ เรื่องราวในวันนั้นสอนให้เธอรู้ว่าความเมตตาไม่ได้หมายถึงการครอบครองเสมอไป แต่คือการให้โอกาสอีกชีวิตหนึ่งได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ เก่งมากจบแล้ว