W cieniu lasów Dorthen, gdy księżyc zniknął z nieba na siedem nocy, przebudziła się Alira z Tysiąca Imion. Nie była ani człowiekiem, ani duchem, lecz czymś pomiędzy, pamięcią pradawnych pieśni. Niegdyś zamknięta w kręgu run przez druidów Gwilenu, teraz chodzi po ziemi, zostawiając po sobie więdnące drzewa i szept wśród liści. Mówią, że znała pierwsze słowo świata i ostatnie, którego jeszcze nikt nie wypowiedział. Gdy pojawia się w osadach, mleko kwaśnieje, a lustra pękają bez dotyku. Dzieci, które ją ujrzą, milkną na zawsze lub zaczynają mówić językiem, którego nikt nie uczył. Teraz, gdy gwiazdy ustawiają się w zapomnianym wzorze, Alira idzie ku północy. W jej oczach nie ma odbicia. Tylko śpiew, który pamięta wszystko.