آدم ها میل به دانستن حقیقت را دارند. یا می خواهند باور کنند که آنچه از قبل می دانستند حقیقت است و چیزی که در واقع صحیح است، ثانوی است. به تازگی حقیقت نسبتاً عظیمی که توسط نظریه نسبیت انیشتین تأیید شده است، مبنی بر اینکه ماده با جرم نمی تواند از سرعت نور تجاوز کند در گوش ما فرو ریخته شده است. خود حقیقت در اعلامیه ای بود که می گفت نوترینو، ذره ای که تقریباً برای تمام شهروندان قانونمند ناشناس است، از سرعت نور به اندازه چند نانو ثانیه سریع تر است و آن حقیقت تکان دهنده و وحشتناک مردم را وحشت زده کرد. اما اگر نظر من رو بخواهید، این یک معما است که چرا این افراد در وهله اول تا این حد به نظریه انیشتین ایمان دارند. برای من بی نهایت جذاب است. طبیعتاً، اینطور نیست که من خام و بی سواد، که هستم، یک کلمه از نظریه نسبیت را درک کنم، اما انتظار دارم که اکثریت شهروندان قانونمند نیز به همان اندازه از آن بی اطلاع باشند. همانطور که آنها از نوترینو ها هستند. پس چرا آنقدر روی این اصل که "ماده با جرم نمی تواند از سرعت نور تجاوز کند" حساب باز کرده اند؟ احتمالاً باور کردن آن نسبت به شک کردن آن آسان تر است.