Sonja van Veen Ze zit in de trein, ze houdt van zonnen en wijn. Ze is heel mooi, ze is bruin, ze zit wat schuin. Ze kijkt uit het raam, Sonja van Veen is haar naam, met op haar schoot een cyclaam; heel aangenaam. Die mooie Sonja van Veen, waar gaat zij helemaal alleen heen? Sonja van Veen, waar gaat zij heen, zomaar alleen, Sonja van Veen? Nu pakt ze haar jas en ze staat op, neemt haar tas, misschien moet Sonja van Veen gewoon een plas. Ze verlaat de coupe en gaat wel richting wc, komt langs de deurknop maar nee - wat nu? - oh jee... Sonja blijft staan en zij laat stilletjes een traan gaan. Sonja van Veen, waar gaat zij heen, zomaar alleen, Sonja van Veen? De trein mindert vaart, het lijkt of Sonja bedaart, maar waarom is het dat zij zo droevig staart? In het station stapt Sonja op het perron, en zij verdwijnt als een schim tussen 't beton. Men ziet voor het raam alleen nog eenzaam de cyclaam staan. Sonja van Veen, waar ging zij heen, zomaar alleen, Sonja van Veen?